Marquès de Murcia (markiesje van
Murcia = stad in Zuid-Spanje)
Markies in oktober 2010
De 3 musketiers in september 2010:
Markies krijgt nog een vriendje, ook hier vandaan!
De mama's kwamen gezellig eens kijken naar een
volgend nestje hier. Maar... vielen als een blok voor Rooie Rakker natuurlijk;
zoon van Hija de Amor. Genetisch rood, maar daar komt altijd tabby doorheen,
zodat er wéér een andere tabbykleur in huis kwam!
Markies krijgt een vriendje!!!
De mama's merkten toch dat Markies zich ging
vervelen, zo in z'n eentje. Dus, omdat ze ook zó blij met hem waren, besloten ze
een lief vriendje voor hem te zoeken. En ze vonden Toby, een lilac spotted
Oosters Korthaar. De kennismaking verliep vlot en al snel deden ze alles samen.
Markies was zó dankbaar voor zijn nieuwe gezelschap, dat hij fijn alle stoute
dingetjes die hij zo netjes had afgeleerd, maar die Toby nog moest leren, ook
weer mee ging doen, haha. Hieronder wat foto's van het stel. Ik ben na
anderhalve week weer eens gezellig gaan kijken en Markies keek me aan met die o-zo-lieve
ogen, die zó van z'n papa hadden kunnen zijn...
En tenslotte nog een héél leuk filmpje waarop Markies en Toby met elkaar aan
het spelen zijn:
Op 10-10 ben ik dan eindelijk op bezoek bij
Markiesje geweest! Zijn nieuwe mama's konden merken dat hij mij nog goed (her)kende
,want hij kwam veel rustiger direct naar me toe en kwam zelfs uit zichzelf al
vrij snel op mijn schoot liggen! Hieronder volgt een fotoreportage:
Ik heb ook nog zijn uitzet en vriendjes (konijnen)
gefotografeerd:
Van Markiesje's opvoeding is niet veel terecht
gekomen, hahaha... Hij heeft het lekker voor elkaar gekregen om een fijn en vrij
leventje te leiden, tòch bij de mama's in bed te mogen slapen etc. Het enige dat
hij niet mag, is op de bovenste aanrecht en een dressoir en het moet gezegd: dit
verbod respecteert hij ook prima! Hij speelt graag met van die dikke
haarelastieken die ik ook gebruik (maar waarmee ze hier nooit mogen spelen, dus
hoe ze het ontdekken...?) en met van die hengeltjes. Hij heeft een kastplank met
speeltjes, die er beurtelings uit gehaald worden, zodat hij steeds weer iets
nieuws heeft. Hij leidt een zalig prinselijk leventje en zijn mama's zijn dol op
hem!
Omdat er toch weer wat vocht op de
ontstekingsplek leek te komen, heb ik aangeraden om de antibioticakuur af te
maken. De 2e dierenarts had gezegd te stoppen, omdat hij er misschien allergisch
voor zou zijn. Maar ik weet dat als een kat allergisch is voor een antibioticum,
dan gaat ie bijna altijd kotsen, dus dat zijn andere verschijnselen...Ik heb
even voorgedaan hoe het 't makkelijkst is om een pilletje te geven: de één houdt
de kat in z'n armen, als 'baby'tje', zeg maar en de ander doet met 2 vingers van
de ene hand het bekje open, gooit met 2 vingers van de andere hand het pilletje
goed diep in het keeltje en pakt dan snel een injektiespuitje zonder naald met
wat water erin, dat je tussen je tanden kunt houden, om hem een slokje water toe
te geven. Bij navraag enkele dagen later bleek het nu prima met hem te gaan. Dag
Markiesje; misschien tot een volgende keer...
De castratie van
Markiesje....ohw...wàt een belevenis...!! :-(((
Op vrijdag 2 oktober hebben zijn mama's Markiesje laten castreren; ze wilden
er liever vroeg, dan te laat bij zijn. Op 7 oktober kreeg ik een verontrustende
mail, waarna ik direct gebeld heb. Wat bleek?:
Markiesje kwam terug van de castratie en had een dikke neus; dit slonk
gelukkig snel; misschien was hij een beetje allergisch voor de narcose geweest (veel
dierenartsen testen dit vantevoren, maar deze niet). Echter: maandagavond wilde
hij ineens niet eten en spelen! De volgende dag gingen de mama's direct naar de
dokter, die hem een pijnstiller en antibioticum gaf; hij had 40,3 graden koorts
en een bobbel onder zijn rechter voorpoot, die pijnlijk was. Thuis ging hij
gelukkig wel weer lekker eten en drinken. Maar nadat ze hem de volgende dag om
half 7 antibioticum hadden gegeven, was hij er om half 10 alweer heel slecht aan
toe en ondanks het eten wat afgevallen. Hij zonderde zich af van de mama's en
zocht een donker plekje op. Dezelfde dierenarts werd geconsulteerd, maar hoewel
Markiesje inmiddels 40,5 graden koorts had, werd verder niets gedaan. Er werd
iets gemompeld over jeugdkanker ofzo, wat ie dan hier al gehad zou moeten hebben...Wat
zit er toch een hoop kaf tussen het koren bij dierenartsen...!:-(
De mama's vertrouwden het niet en gingen gelukkig voor een second opinion
naar een hele andere dierenarts. In verband met de hoge koorts nam deze hem
direct op in haar praktijkverpleging. Ze had tot 21 uur dienst en alleen als de
koorts goed zou gaan zakken, mocht ie thuis komen slapen. Deze dokter dacht aan
een allergie, bijvoorbeeld voor de narcose, maar begreep dan niet waarom ie
koorts had, want dat hoorde daar niet bij. Ik stak een kaarsje op en mailde nog
dat ze 'm, zolang ie koorts had, nog wel antibioticum moesten blijven geven. En
ik belde en mailde mijn eigen dierenarts, om hem te vragen mee te denken en
kreeg de volgende morgen vroeg antwoord: waarschijnlijk ofwel ontsteking van een
injektieplek (dus een i.v.m. de operatie gegeven injektie), ofwel van de
zaadstreng in het bekken; iets anders kon het niet zijn.
Ik belde direct de mama's. Tot mijn grote opluchting was Markiesje alweer
lekker thuis! De koorts was verdwenen en de bobbel ook! Ze waren om 22 uur de
vorige avond gebeld en mochten hem toen nog komen ophalen!! We waren allemaal
heel erg blij! Ik ga zaterdag bij hem langs..
Hieruit blijkt maar weer, dat je er goed bovenop moet zitten, óók al is het 'maar'
een castratie. En dat een goede dierenarts heel erg belangrijk is. Vraag bij
mensen in je woonplaats advies naar een goed bekend staande dierenarts en als je
het niet vertrouwt...ga naar een ander! Veel dierenartsen testen tegenwoordig
eerst even uit of het narcosemiddel dat ze gebruiken door het dier ook goed
verdragen wordt; vraag hierom! En kijk of de praktijk schoon en hygiënisch is,
want net als in menselijke ziekenhuizen loopt je dier daar anders makkelijk wat
op...Wacht het nooit te lang af, ook al is het kitten al wat ouder, want katten
moeten elk etmaal vocht en voedsel binnen krijgen; anders vergiftigen ze hun
lever en lukt het bijna helemaal niet meer. De mama's van Markiesje hebben
gelukkig heel goed gehandeld; mijn complimenten!
Hierboven ligt Marquise gezellig met een knuffeltje in zijn nieuwe huis; hij
ligt er tevreden bij...
Hallo Markiesje, wat krijg je al een mooie oogkleur...!
______________________________________________________________________________________________________________________________
Op 26 augustus werd ik gebeld door 2 vrouwen, net terug van vakantie in een warm
land. Wat waren daar toch veel zielige zwerfhonden en zwerfkatten...Zij waren
gek op dieren en hadden al 4 konijnen en 1 cavia, maar nu wilden ze erg graag
een kat, en wel een echte raskat van een erkend fokker. Ze hadden nog één weekje
vakantie en dus kwam het goed uit dat ze Markiesje meteen mee naar huis konden
nemen! Ze vonden Dweil ook leuk (Rechts-achter, de grootste knuffelaar van het
nest), maar Markiesje had een mooier koppie met grotere oren en was ook wat
ondeugender; dat trok hen wel.
Ik was nog nooit op het idee gekomen, maar Markiesjes nieuwe mama's vonden
het leuk om het ondertekenen van het contract en eigendomsoverdrachtsbewijs te
fotograferen! Net als bij een trouwerij...Het is tenslotte ook niet niks, als je
een nieuwe huisgenoot krijgt die de rest van z'n leven bij je blijft...!
Luciaatje vond het ook wel erg interessant...;-)
Dit is de laatste foto van Markiesje, die ik
hier maakte; vlak voor hij vertrok, de grote wijde wereld in:
kijk ik
niet adellijk?!
Markiesje boft maar...: twéé mama's en ook nog 2 grote kinderen
van een van die mama's...nog wat andere soorten beesten, om te bestuderen en
zijn tuin zal met schrikdraad worden afgezet. Markiesje woont nu op goed
bereisbare afstand; ongeveer 3 kwartier en ik ga hem als ie er een tijdje is,
weer eens gezellig opzoeken om te kijken hoe ie het maakt...
Hier wat leuke fotootjes van Markiesje die ik 19 september heb ontvangen!.jpg)
.jpg)
kijk ik
niet adellijk?!
